De film ‘Fall’ trok mijn aandacht: díé wilde ik wel zien. Zeker toen bleek dat het van dezelfde makers als ’47 meters down’ was, want die film had ik een aantal jaar geleden gezien en ik kon me herinneren dat de film, vooral door de plottwist, me goed beviel. Fall kwam uit op 1 augustus en draait nu nog steeds in de bioscoop. De film wordt omschreven als een thriller/survival film en duurt ongeveer anderhalf uur. Hoofdpersoon Becky en beste vriendin Hunter besluiten samen de B-67 tv tower in California te beklimmen. Eenmaal de top, op zo’n 600 meter hoogte, te hebben bereikt ontdekken ze dat ze niet meer naar beneden kunnen. Geen risico nemen zal voor hen een gegarandeerde dood betekenen.
Daar ging ik, met mijn flinke bak popcorn. Maar als je verwachtingen hebt, kunnen dingen alleen maar tegenvallen. En dat was het geval. ‘Was dit het?’ dacht ik. Er was nauwelijks gebruik gemaakt van alle potentie in de verhaallijn die ik voor ogen had tijdens de film. Ik was eerlijk gezegd ook geen fan van de personage van Hunter: veel te overdreven met een huge ass influencerdrive. Lekker cliché als je het mij vraagt; de beste vriendin van de hoofdrolspeler die alles vast moet leggen. Die hebben we al wel eens vaker gezien. De rest van de avond heb ik lopen ‘ranten’ (zoals ik dat dan noem) over hoe slecht ik de film wel niet vond.
Toen ik later wat recensies over de film opzocht, zag ik tot mijn verbazing dat vrijwel alle recensenten positief spraken over Fall. Ben ik nou echt zó kritisch, of worden deze recensies geschreven door mensen die helemaal geen verstand hebben van films? Nu moet ik wel bekennen, ik heb zelf absolúút geen ervaring met het beoordelen van films, dus misschien is het wat hypocriet om me dit af te vragen, maar toch doe ik het. Ik besloot de criteria waarop een film wordt beoordeeld op te zoeken. En die vond ik. Een film wordt blijkbaar vaak beoordeeld op script, techniek, story- en moodboard, spel en trailer en filmposter.
Over het script en story- en moodboard heb ik weinig goeds te zeggen. Herinner je je nog dat ik het had over de plottwist van 47 meters down? De plottwist uit Fall was identiek. Hello, what’s new? Het script was voorspelbaar: In het eerste half uur werd een belangrijk onderdeel van het verhaal al duidelijk, terwijl dit pas veel later in de film naar voren kwam. Zo komt het over alsof het verhaal voor iederéén te begrijpen moet zijn. Deze film lijkt me dan ook een goed voorbeeld van wat er in veel commerciële films terugkomt. Zo’n film heeft namelijk vaak geen specifieke doelgroep voor ogen. Het lijkt wel ‘hoe meer mensen, hoe beter’. Want meer publiek betekent meer geld. Verder lijkt het gebrek aan een origineel verhaal een probleem bij commerciële films. Het is namelijk ‘lekker makkelijk’ om steeds maar hetzelfde te gebruiken. Dat is jammer, want bij Fall zat er ontzettend veel potentie in het verhaal. Ik vermoed dat de kwaliteit van films en hun verhaallijn ten koste gaan van kwantiteit en omzet. Geld zou geen rol moeten spelen, want film maken is een kunst. In kunst kun je je creativiteit uiten. Met kunst kun je anderen inspireren. Mocht je er dan ook nog eens wat mee verdienen, is dat zeker mooi meegenomen, maar dit zou niet de drijfveer voor filmmakers moeten zijn.
Zien alle recensenten deze, voor mij, erg opmerkelijke kwesties over het hoofd, of worden veel recensies zomaar gepubliceerd door iedereen die dat wil, ongeacht of er vakkennis aan te pas komt? En waar zijn de filmmakers gebleven die films maken uit passie in plaats van commercieel succes?
Ach, misschien moet ik gewoon een andere film gaan zoeken. Of een andere bioscoop. Alhoewel, een filmhuis lijkt me beter.
